Ostatnio mam do czynienia już z drugą organizacją, która niezwykle sprytnie broni się przed zmianą, która jest jej bardzo potrzebna. Jak ognia unika dopracowania się choćby klarownego obrazu głównych czynników sprawczych, które wywołują zagrożenia i niedomogi.

Organizacje te narzekają na cały szereg  dolegliwości:

• spadek klientów ilościowo i jakościowo
• kłopoty z zaangażowaniem i kompetencją ludzi
• kurczące się rynki
• …

i jednocześnie uciekają od diagnozy, która by im pokazała co należy koniecznie zmienić by się tych problemów pozbyć.

Patrzę na to z dystansu, gdyż na szczęście nie odpowiadam za zmianę i nie są to organizacje, z których czerpię zyski. Jednak mam też uczucie bezsilności. Te organizacje mogły by funkcjonować dużo lepiej. A jednak nie!

No cóż, prawdzie potrzebne zmiany najczęściej naruszają silne struktury zależności. I tu jest przysłowiowy „pies pogrzebany”