Jeden z moich klientów zgłosił się z problemem. Jego życiowy partner był, od dłuższego czasu, w złej formie. Jego dynamika życiowa obniżała się. Źle sobie radził w pracy a to co do tej pory robił w domu wyraźnie go męczyło. Sytuacja taka obciążała klienta z kilku powodów:
–  zły stan bliskiej osoby męczył i przygnębiał
–  dzieci nie dostawały takiej uwagi i troski jakiej wyraźnie potrzebowały
–  dużo więcej działań domowych spadało na klienta.

Po rozpoznaniu sytuacji okazało się, że partner czuje się bezradny. Bezradny w życiu zawodowym i prywatnym. Patrząc powierzchownie nie było powodów do takiego nastawienia. Partner miał wszelkie możliwości do tego, by sobie dobrze radzić. Szukając przyczyn znalazłem głęboką decyzję. Partner klienta chciał przeżywać trudności związane bezradnością. Był to jego wybór.

Teraz trochę komentarza. Istnieją ludzie, którzy wybierają życie pełne powodzenia i z różną skutecznością dążą do takiego stanu. Istnieją także ludzie, którzy wybierają trudne dla siebie i innych doświadczenia, niekiedy dramatycznie trudne. Ściągają wtedy do swojego życia ludzi i sytuacje, które im to zapewnią. Czasami trudno to zrozumieć jeśli akceptuje się tylko model życia opartego na Hollywoodzkim sukcesie.

Ludzie w swojej drodze mają potrzebę doświadczanie różnych sytuacji. W ten sposób się uczą i rozwijają. Niektóre z tych doświadczeń są trudne i przykre. To co jest istotne to intencja. Istnieją sytuacje polegające na tym, że osoba chce wyjść z doświadczanych trudności i wtedy można jej w tym pomóc. Istnieją także sytuacje, kiedy osoba chce przeżywać określone trudności i wtedy pomoc okazywana z zewnątrz jest mało skuteczna. Jest też wtedy mało etyczna. W takim przypadku można pomóc osobie w skonfrontowaniu się z jej głęboka decyzją. Wedy ta osoba może:
–  świadomie się z nią zgodzić i wziąć za nią odpowiedzialność
–  zmienić decyzję o potrzebie trudnych doświadczeń.

Tak więc mój klient znalazł się w naprawdę trudnej i obciążającej sytuacji. Jego zadanie polega na nauczeniu się luzu i akceptacji zachowań innych osób. Zwłaszcza takich, które są dla niego trudne. Kiedy się tego nauczy sytuacja w relacji ulegnie zmianie i będzie można myśleć o następnym posunięciu.

Pracując z problemami występującymi w relacjach można pracować z dwoma osobami a można pracować tylko z jedną. I to także jest skuteczne.

Problem klienta polegał na wyraźnie odczuwanym braku wolności w związku małżeńskim. Taka sytuacja była dla niego silnie obciążająca. Zwłaszcza, że uczucie ograniczenie było nieproporcjonalnie silne do tego, co „realnie” mogło go w małżeństwie ograniczać. W ciągu kilku lat poszukiwał różnych dróg jej rozwiązania. Rezultaty były niezadowalające.

W wyniku przeprowadzonego rozpoznania okazało się, że uczucie ograniczenia wolności pojawiało się tylko w związku małżeńskim. Nie występowało przy innych typach znajomości. Nie występowało także w obszarze biznesu, który klient skutecznie prowadził.

Okazało się, że w rodzinie klienta podobne ograniczenia występowały u trzech osób. Dwóch pradziadków i jedna prababcia doświadczała podobnych ograniczeń. Klient „odziedziczył” te wzory i doświadczał ich skutków w swoim życiu.

Nasze dziedziczone programy są najczęściej nieuświadomione. Jeśli dają przyjemne rezultaty to najczęściej korzystamy z nich bezrefleksyjnie. Kiedy niosą kłopoty zaczynamy szukać dróg uwolnienia się od nich. Warto zauważyć, że klient doświadczał ograniczeń pomimo, że patrząc z zewnątrz nie było ku temu powodów. Jeśli ograniczenie jest w nas, to zmieniając miejsce działania przenosimy go z sobą.

Takie obciążenia można usunąć. Najlepiej jest przed tym zrozumieć jak powstały i jakie znaczenie = lekcję niosą dla danej osoby. Po usunięciu odziedziczonych ograniczeń pozostały dla klienta 3 zadania:

1. ćwiczyć przekształcanie uczucia irytacji w rozsądną cierpliwość wszędzie tam, gdzie to ma sens (okazało się, że potrzebę takich zmian u siebie klient zauważył już wcześniej)

2. zbudowanie nowej „definicji” JA W MAŁŻEŃSTWIE. Takiej, która niesie w sobie wolność.

3. dawanie sobie dużo więcej częstych chwil „objadania się życiem” tak jak się objada łakociami.

Komentarz: sztuka pomocy polega na robieniu za klienta tylko tego, czego nie jest on w stanie sam dokonać. Resztę pracy należy pozostawić klientowi, gdyż w ten sposób najszybciej  rośnie on w taką siłę i mądrość, która jest mu potrzebna.